Vakantie!

Af en toe moeten we gewon een dagje vakantie in ons eigen land nemen.
Of "blaumachen" (een dagje "spijbelen", een woord uit de tijd waar met indigo blauw geverfd werd en de kleurstof een dag nodig had om in het katoen te gaan hechten en de verver niets anders kon doen dan wachten...) Voor mij is blauw nergens zo mooi als bij ons in Zeeland!

Dochterlief was haar identiteitskaart kwijtgeraakt. Maar gelukkig belde op de volgende dag al de gemeente dat hij gevonden was, en dat wij - desgewenst - de id-kaart rechtstreeks bij het Topshuis op Neeltje Jans mogen ophalen. En daaraan hebben we dan meteen ons vakantiedagje gebreid en zijn we eerst via de Zeelandbrug naar Ouwerkerk vertrokken, want we hadden nog nooit het Watersnoodmuseum  bezocht.
Onderweg hebben we rustig de tijd genomen voor foto's. En dochterlief vond de oude "nifty fifty" zooo spannend... hoe werkt dat toch? En waar kan je zien of de foto goed is? (volgende week, als de foto afgedrukt is, schatje! ;-)  )

Het Watersnoodmuseum herinnert aan de watersnoodramp op 1 Februari 1953. Een stuk geschiedenis waar iedereen gewoon stil van wordt. 

In deze installatie worden de verhalen van de slachtoffers verteld, de namen van de mensen "vloeien" als het ware als een eindeloze stroom. 

Maar er is ook ruimte voor kunst. Op dit moment is in de wisselexpositie werk van Claudy Jongstra te zien:

"Meekrap Rood 'Tapies' "  Wol, zijde, vilt en traditionele verftechniek: ik werd er helemaal vrolijk van! 

Na een kleine ijs-pauze en de inkoop van postkaarten en eigen postzegels van het Watersnoodmuseum nog een idee gevonden:

Hoe je van waterflessen een windmolen kunt up-cyclen! Simpel en leuk!

En dan verder richting Neeltje Jans, want dat moeten we natuurlijk ook nog doen! 

Dank en complimenten aan de vinder van de id-kaart en de beveiliging van het Topshuis! 

Bij thuiskomst wachtte al een officieel bericht van de politie op ons dat de id-kaart gevonden was. 

Wat een geweldige burgerservice!  :-)